«قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ وَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُولئِكَ يُنادَوْنَ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ»[1].

«بگو: اين كتاب براى كسانى كه ايمان آورده‌اند، سراسر هدايت و درمان است، و كسانى كه ايمان نمى‌آورند در گوششان سنگينى است، و آن [با همه روشنى و آشكارى‌اش‌] بر آنان پوشيده و نامفهوم است؛ اينانند كه [گويى‌] از جايى دور ندايشان مى‌دهند».

ممكن است كسى بگويد من داراى سلامتم و نيازى به نسخه و درمان كننده ندارم، بايد گفت اين سخن از كمال بى‌خبرى است؛ زيرا هر كس خود را با قرآن معيارگيرى كند مى‌يابد كه داراى بيمارى يا بيمارى‌هايى است. و تنها راه معالجه قرآن است و بس.

انسان مركب از سه قوّه است: جسم، روح، عقل، هر يك داراى امراضى است مخصوص به خود. قرآن گرچه درباره امراض جسمى آن چنان سخن ندارد؛ ولى با عمل به آياتى از قبيل آياتى كه خبائث را حرام كرده، و نيز دستورى كه در خوردن و آشاميدن و پرهيز از اسراف دارد، مى‌توان سلامت جسم را تضمين كرد؛ اما نسبت به روح و عقل، كسى نمى‌تواند ادعاى سلامت كند، و اتّفاقاً علت بعثت انبيا و امامت امامان و نزول كتب آسمانى، بيمارى‌هاى روحى و عقلى مردم بوده است.

روايتى در اين باره‌

روايتى در اين زمينه از حضرت عيسى 7 نقل شده است، مى‌نويسند:

[1] - فصلت( 41): 44.