رسوايى و خوارى در دنياست، و براى آنان در آخرت عذابى بزرگ است.* مگر كسانى كه پيش از دست يافتنتان بر آنان توبه كنند؛ پس بدانيد كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است».

جهت اينكه در آيه شريفه از محارب با مسلمانان، تعبير به محارب با خدا و پيامبر كرده، براى تعظيم و تشريف شأن مسلمين است، به نحوى كه هرگونه معامله با مردم مسلمان، در حقيقت معامله با خدا و پيامبر است؛ زيرا مؤمن وابسته به خدا و پيامبر است و خدا و رسول هر نوع دست‌درازى به مسلمان را مخالفت با خود دانسته است.

امام ششم 7 مى‌فرمايد:

«خداوند فرمود: بايد به من اعلام جنگ كند هر كه بنده مؤمن مرا آزار دهد، و بايد از غضبم ايمن باشد هر كس مؤمن را گرامى بدارد».

و فرمود:

«هر كس دوست مرا اهانت كند، آشكارا به جنگ با من برخاسته است»[1].

كلامى از يك دانشمند مصرى‌

يكى از دانشمندان بزرگ اسلامى «مصر» در اين زمينه مى‌نويسد:

«هدف كليّه شرايع آسمانى در اجتماع بشرى اين است كه پنج اصل مقدس و موضوع مهم يعنى: جان، عقل، مال، نسل، و عِرْض مردم را از تجاوز و تباهى محفوظ بدارند؛ زيرا تفريط و تعدى درباره هر يك از اين پنج موضوع مهم، موجب پديد آمدن تنازع و خونريزى و انتشار مفاسد و شرور است، و حكمت‌

[1] - كافى: 2/ 352، باب من آذى المسلمين، حديث 7؛ وسائل الشيعه 2/ 428، باب 19، حديث 2549.