سرزنش مى‌كنند و خداوند به او خطاب مى‌كند: اى بنده! كافر شدى، بدا به حال تو، سپس امام فرمود: بدا به حالش، بدا به حالش، به خدا سوگند! يك سرزنش الهى از هزار سال عذاب سخت‌تر است. لعنت كرده خدا هستند، هر جا بروند از پناه خدا بيرونند و هلاك مى‌شوند، پس فرمود: ملعون است كسى كه امر الهى را ترك مى‌كند، اگر به صحرا رود صحرا هلاكش مى‌كند، اگر به دريا رود، دريا غرقش مى‌كند، پس او مغضوب به خشم خداوند بزرگ است»[1].

7 سرقت‌

فضل بن شاذان كه از بزرگان اصحاب ائمه و از دانشمندان مشهور شيعه است، نقل مى‌كند كه حضرت رضا 7 سرقت را از گناهان كبيره شمرده است‌[2].

و در روايت اعمش آمده كه حضرت صادق 7 از قول نبى اكرم 6 نقل كرده است: زنا نمى‌كند كسى كه به خدا و روز جزا ايمان داشته باشد و هم چنين دزدى نمى‌كند شخص دزد، در حالى كه ايمان داشته باشد[3].

آرى! بنابراين روايت، زناكار و سارق، از ايمان به خدا و روز قيامت بهره‌اى ندارند.

روايات و حرام‌خوارى‌

مسئله عذاب خوردن مال دزدى را بايد در باب حرام خوارى جستجو كرد،

[1] - كافى: 6/ 399، باب شارب الخمر، حديث 16؛ تهذيب الاحكام: 9/ 105، باب 2، حديث 191.

[2] - عيون اخبار الرضا 7: 2/ 126، باب 35( باب ما كتبه الرضا للمامون...).

[3] - كافى: 2/ 281 باب الكبائر، حديث 16؛ من لا يحضره الفقيه 4/ 23، باب ما جاء فى الزنا، حديث 4978.