1- زنا

در روايات آمده است، كه هر گناهى كه در قرآن به آن وعده عذاب داده شده «كبيره» است، و چون در كتاب خدا به گناه زنا صريحاً وعده عذاب داده شده، در كبيره بودن آن هيچ ترديدى نيست.

درباره اين عمل خطرناك در قرآن مى‌خوانيم:

«وَ الَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ وَ لا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَ لا يَزْنُونَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ يَلْقَ أَثاماً* يُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ يَخْلُدْ فِيهِ مُهاناً»[1].

«و آنان كه معبود ديگرى را با خدا نمى‌پرستند، و كسى را كه خدا خونش را حرام كرده است، جز به حق نمى‌كشند، و زنا نمى‌كنند؛ و كسى كه اين اعمال را مرتكب شود به كيفر سختى برسد.* روز قيامت عذابش دو چندان شود، و در آن با خوارى و سرشكستگى جاودانه ماند».

در تفسير «منهج الصادقين» و برخى از تفاسير ديگر آمده است كه: «اثاماً» در

[1] - فرقان( 25): 68- 69.