خداوندى كه مرا به اين نعمت رهبرى فرمود و در حال سختى بگويد، سپاس خداوندى را كه اين گرفتارى را افزون از اين قرار نداد و آن را در مورد دين من مقرر نفرمود و در قبال اين گرفتارى براى من پاداشى واجب فرمود. و در حال فرمانبردارى بگويد، سپاس پروردگارى كه توفيق اين عبادت و طاعت را به من ارزانى فرمود و در حال سرپيچى بگويد، سپاس خدايى كه مرا خوار و زبون نساخت تا بتوانم اين سرپيچى را جبران كنم و سپاس خداوند را كه اين گناه را از گناهانى قرار داده است كه توبه آن را از ميان مى‌برد و عفو خداوند آن را در بر مى‌گيرد. و گفته شده است، سپاسگزارى، مايه افزونى نعمت و زينهارى از دگرگون شدن آن است.

شاعر گفته است: «هر گاه خير و نيكى به تو برسد و آن را كفران كنى (بپوشى) براى پروردگار جهانيان سپاسگزار نيستى.

اگر براى شكر، پيكرى مى‌بود كه چون ديده به آن دقت مى‌كرد آن را مى‌ديد، آن را براى تو پايدار مى‌ساختم تا ببينى و بدانى كه من مردى سپاسگزارم.

ولى شكر و سپاسگزارى، نهفته در ضمير است و كلمات روان و شيوا آن را بيدار مى‌كند.

تلاش كردم كه نسبت به آنچه در مورد من انجام دادى، سپاسگزارى كنم و هر چند كوتاهى كرده‌ام، ولى به هر حال سپاسگزارم. و تو بدون درخواست من به من عطاى جزيل مى‌بخشى و سپاسگزارى اندك را بسيار مى‌شمارى.

مجلس هشتاد و هفتم در موى سپيد و جواز خضاب بستن و زشتى خود را به كودكى زدن‌

خداوند متعال در آيه 54 سوره سى ام (روم) مى‌فرمايد «خدا آنست كه آفريد شما را از ناتوانى و پس از ناتوانى، نيرو و پس از نيرو، ناتوانى و پيرى را قرار داد.» و در آيه 16 سوره پنجاه و هفتم (حديد) مى‌فرمايد «آيا نرسيده است وقتى كه آنان كه ايمان آورده‌اند، دلهايشان براى ياد خدا بترسد.» امام صادق فرموده است، سه گروهند كه خداى روز رستاخيز با آنان سخن نمى- گويد و به آنان نظر رحمت نمى‌فرمايد و آنها را نخواهد ستود و ايشان را عذابى دردناك است، آنان كه ريش خود را بكنند و آنان كه استمناء كنند و آنان كه با آنان لواط شده باشد.[1]

[1]. در خصال، ص 125، ج 1، چاپ آقاى كمره‌يى، آمده است و اختلاف مطالب اين روايت با آنچه كه مالك جهنى نقل كرده، بيان شده است. م.