و فرموده‌اند: هر كس روزى حلال بخورد، فرشته‌يى بالاى سرش مى‌ايستد و تا هنگام فراغت او از خوردن، برايش آمرزش مى‌طلبد و چون لقمه‌يى از حرام در شكم بنده قرار گيرد، همه فرشتگان آسمانها و زمين او را نفرين مى‌كنند و تا چيزى از آن لقمه در درونش باشد خداى به او نمى‌نگرد و هر كس لقمه‌يى از حرام بخورد، همانا گرفتار خشم خداست. اگر توبه كند، خداى توبه‌اش را مى‌پذيرد و اگر مرگ او را در ربايد و توبه نكرده باشد، آتش بر او سزاوارتر است.

شاعر چنين سروده است:

«اى سرزنش‌كننده فقر! دلگير مباش كه اگر به ديده عبرت بنگرى، عيب توانگرى بيشتر است. از جمله برترى و شرف فقر بر توانگرى، اگر با نظر درست بنگرى، اين است كه تو براى رسيدن به ثروت مرتكب گناه مى‌شوى و حال آنكه براى آنكه فقير باشى، مرتكب نافرمانى خداوند نمى‌شوى.» شافعى‌[1] چنين سروده است:

«اى نفس! اگر به ميزان كفاف و روزى بسنده كنى، همواره گرامى و بى‌نيازى.

آزمندى‌ها و آرزوها را از خود دور كن و رها ساز كه چه بسيار آرزو كه مرگ را فرا مى‌آورد.» ديگرى چنين سروده است:

«آزمندى‌ها تو را از خانه جاودانگى (بهشت، رستاخيز) غافل مى‌دارد و لذت زندگانى كه وصول به آن سودبخش نيست و در حلال آن نقش حساب خورده است و حرام آن موجب رسيدن به زقوم (نام درختى است در دوزخ) در روز رستاخيز است.»

مجلس هشتادم در آشكارا سلام دادن‌

خداوند متعال در آيه 88 سوره چهارم (نساء) فرموده است «و چون تحيت‌

[1]. شافعى: محمد بن ادريس بن عباس بن عثمان بن شافع، يكى از ائمه چهارگانه فقه اهل سنت، متولد 150 و درگذشته 204 هجرى است، در غزه فلسطين متولد، و در دو سالگى به مكه آورده شد و پنج سال پيش از مرگ به مصر رفت و همان جا درگذشت.

براى اطلاع بيشتر از شرح حال و آثارش و منابعى كه در باره او نوشته‌اند، به الاعلام زركلى، ص 250، ج 6 و در كتابهاى فارسى به بحث مفصل نويسندگان نامه دانشوران ناصرى كه در صفحات 272 تا 326 جلد 9 چاپ دوم است، مراجعه كنيد. م.