ديگر) آماده شو كه گويى هم اكنون خواهد بود.»[1] ديگرى سروده است:

«چون مرگ به خانه قومى فرا رود و آنان را نابود كند، بر در خانه ديگرى از ما فرو مى‌آيد. به آنان كه سرزنش مى‌كنند بگو از ما به خويشتن آييد. (بيدار شويد) بزودى آنچه را ما ديديم، سرزنش‌كنندگان هم خواهند ديد.»[2]

مجلس هفتاد و چهارم در ذكر توكل‌

خداوند متعال ضمن آيه بيست و هفتم سوره پنجم (مائده) فرموده است «و بر خداوند توكل كنيد، اگر مؤمنانيد.» و در آيه هشتاد و چهارم از سوره دهم (يونس) فرموده است «موسى گفت، اى قوم من! اگر شما به خدا ايمان آورده‌ايد، پس بر او توكل كنيد اگر منقادان هستيد.» و در آيه شصت و هفتم سوره دوازدهم (يوسف) فرموده است «يعقوب گفت: اى پسران من! از يك دروازه وارد مشويد و از دروازه‌هاى مختلف وارد شويد و من كفايت نمى‌كنم شما را از خداوند در چيزى، فرمانى نيست مگر براى خدا، بر او توكل كردم و همانا بر او توكل مى‌كنند توكّل‌كنندگان.» و در آيه سيزدهم سوره چهاردهم (ابراهيم) فرموده است «پيامبران ايشان به آنان گفتند همانا كه ما هم بشرى مانند شماييم ولى خداوند بر هر يك از بندگان خويش كه بخواهد منت مى‌گزارد و نشايد ما را كه بياوريم به شما محبتى مگر به فرمان خداوند و بايد كه متوكلان بر خداوند توكل كنند.» و در آيه بعد همان سوره فرموده است «و چيست ما را كه توكل نكنيم بر خدا و حال آنكه هدايت فرموده است ما را به راههاى ما و هر آينه صبر خواهم كرد بر آنچه كه ما را آزار دهيد و همانا بايد بر خدا

[1]. اين ابيات بدون آنكه نام سراينده‌اش آمده باشد و فقط با اشاره به اينكه شعرى جاهلى است در عقد الفريد، ابن عبد ربه اندلسى، ص 443، ج 4، چاپ 1967 ميلادى، مصر، آمده است و در حاشيه همان صفحه گفته‌اند در امالى قالى، ص 281، ج 3 هم آمده است. م.

[2]. اين دو بيت در عقد الفريد، ص 322، ج 2، همان چاپ، آمده است و گفته شده است عايشه، همسر حضرت پيامبر6 به اين دو بيت تمثل مى‌جسته است. در حاشيه همان صفحه آمده است كه در اغانى، ص 49، ج 19، چاپ بولاق، به علاء بن قرظه، دايى فرزدق، نسبت داده شده است. م.