مَنْ طَلَبَ الْعِلْمَ فَهُوَ كَالصَّائِمِ نَهارُهُ، الْقائِمِ لَيْلُهُ، وَانَّ باباً مِنَ الْعِلْمِ يَتَعَلَّمُهُ الرَّجُلُ خَيْرٌ لَهُ مِنْ انْ يَكونَ لَهُ ابوقُبَيْسٍ ذَهَباً فَانْفَقَهُ فِى سَبِيلِ اللَّهِ‌[1].

كسى كه دنبال فراگيرى دانش است، مانند شخصى است كه روزش را به روزه و شبش را به نماز گذرانده، همانا بابى از دانش را كه مرد فرا گيرد براى او بهتر است كه همچون كوه ابوقبيس طلا در اختيارش باشد و در راه خدا انفاق كند.

نبى اكرم فرمودند:

مَنْ كانَ فِى طَلَبِ الْعِلْمِ كانَتِ الْجَنَّةُ فِى طَلَبِهِ‌[2].

كسى كه دنبال دانش است، بهشت هم به دنبال اوست.

چه راهى براى اصلاح حال توبه كننده بهتر از فراگيرى حلال و حرام و شناخت معروف و منكر، و يادگيرى معارف الهى و عمل به آن است؟

انسان اگر از واقعيات خبر نداشته باشد، چگونه مى‌تواند خود را هماهنگ با آنها كند؟

به آيه‌ى شريفه‌ى‌ «ثُمَّ تابَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَصْلَحَ»[3] آيا مى‌توان بدون معرفت به حقايق دينى و واقعيات اخلاقى عمل كرد؟

توبه بدون اصلاح حال و قال كامل نمى‌شود، و اصلاح بدون معرفت حاصل نمى‌گردد.

اميد

اميد واقعيت و حالتى است قلبى كه بايد اهل ايمان به خصوص آنان كه از گناه‌

[1] - منية المريد: 100، فصل 2؛ بحار الأنوار: 1/ 184، باب 1، حديث 96.

[2] - كنز العمال: 28862.

[3] - انعام( 6): 54.