مى‌فرمايند:

مَا الْمُجاهِدُ الشَّهِيدُ فى سَبِيلِ اللَّهِ بِاعْظَمَ اجْراً مِمَّنْ قَدَرَ فَعَفَّ، لَكادَ الْعَفِيفُ انْ يَكُونَ مَلَكاً مِنَ الْمَلَائِكَةِ[1].

پاداش رزمنده‌اى كه در راه خدا شهيد شده بيشتر از كسى نيست كه به هر گناهى توانايى داشته ولى خوددارى از گناه نموده، نزديك است خوددار از گناه فرشته‌اى از فرشتگان شود.

راه اصلاح‌

با توجه به بعثت صد و بيست و چهار هزار پيامبر، و اينكه قسمت عمده‌ى دستورات آنان از طريق كتب معتبره‌ى اسلامى و بخشى از آيات كتاب حق در دسترس است، و با عنايت به نزول كتب آسمانى، بخصوص قرآن كه معجزه‌ى باقيه‌ى نبوت خاتم انبياست، و با نظر به امامت امامان كه دستوراتشان در تمام زمينه‌هاى حيات از طرف كتابهاى حديث در اختيار همگان است، و با توجه به فطرت و وجدان و عقل و اراده و اختيارى كه به عنوان ودايع الهى، و سرمايه‌هاى سودآور دنيا و آخرتى در سرزمين وجود انسان است، و با ملاحظه‌ى اين معنى كه با اين همه مايه‌هاى معنوى حجت خدا در تمام جهات و شئون حيات، در هر زمانى و مكانى به انسان تمام است، آيا مى‌توان گفت: راه اصلاح به روى انسان بسته است يا آدمى قدرت حركت در راه اصلاح را ندارد، و يا انسان بر هر عملى كه از او سر مى‌زند و هر نوع اعتقاد و اخلاقى كه دارد مجبور است؟ به طور مسلم پاسخ اين مسايل منفى است، راه اصلاح تا برپا بودن اين جهان به روى همه باز، و هر انسانى قدرت حركت در راه اصلاح را دارد، و آدمى به هيچ نوع اعتقاد

[1] - نهج البلاغه: 894، حكمت 474.