گردد و بى‌هيچ تغيّر و تبدّلى در آن متوطن گردد. در فرهنگ عرفان به اين منزل و عمل استقراريافته و ملكه‌گشته «مقام» مى‌گويند.[1]

إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهمْ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ‌؛[2] درحقيقت كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خداست»، سپس استفامت ورزيدند و ايستادگى كردند، فرشتگان بر آنان فرود مى‌آيند و مى‌گويند: «هان! بيم مداريد و غمين مباشيد و به بهشتى كه وعده يافته بوديد (مانند جنةالمأوى و جنةاللقاء) شاد باشيد.»

اعمال مرتب‌

هدف اصلى سالك، كمال قرب الاهى است و اين هدف، جز با پيمايش صراط مستقيم ممكن نيست. صراط مستقيم در ساحت طريقت، درپى هدايت تمامى انسان‌ها از زمين دنيا به آسمان عرش خداوندى است و روشن است كه دنيا و خداى سبحان در يك رتبه وجودى نيستند؛ بلكه ميان آن دو، تفاوت و تغاير رتبى و طولى وجود دارد؛ چراكه خدا در برترين مرتبه وجودى و دنيا به‌عنوان عالم ماده، در پايين‌ترين مرتبه وجودى جاى دارند. از اين‌رو صراط مستقيم طريقت، بايد قوسى صعودى و عروجى باشد كه مؤمنان از مسير آن به معراج روند و به لقاى الاهى باريابند.

سير در صراط طريقت، با گذر از سبل سلامت و منازل سلوك صورت مى‌پذيرد كه اين منازل و سُبُل در صراط مستقيم مندرج هستند؛ اندراجى مرحله‌اى كه هر يك در فرهنگ دينى، «درجات» نام دارند. اين درجات در يك‌

[1] - بنگريد به: ابوحفص عمر بن محمد سهروردى، عوارف المعارف، ص 273 و 275؛ عبدالرزاق كاشانى، لطائف الأعلام و إشارات أهل الإلهام، ص 232.

[2] - فصلت( 41): 30.