فصل سوّم: مداومت بر حفظ قرآن‌

بر كسى كه قرآن را حفظ كرده، سزاوار است بر تلاوتش مداومت داشته باشد و آن را فراموش نكند تا مبادا از اين راه روز قيامت، تأسف و حسرت گريبانگيرش گردد.

«عبد اللَّه بن مسكان» از «يعقوب احمر» روايت كرده است كه گفت: به حضرت صادق- 7- عرض كردم: فدايت شوم! رنجها و مصيبتهايى به من مى‌رسد كه بسيارى از چيزهاى خوب را فراموش مى‌كنم و برايم باقى نمى‌ماند، حتى مقدارى از قرآن نيز از دستم رفته است- راوى گويد: نام قرآن را كه بردم حضرت ناراحت شده فرمودند:

760- «انّ الرّجل لينسى السّورة من القران فتأتيه يوم القيامة حتّى تشرّف عليه من درجة من بعض الدّرجات فتقول: السّلام عليك، فيقول: و عليك السّلام، من أنت؟ فتقول: انا سورة كذا و كذا ضيّعتنى و تركتنى، اما لو تمسّكت بى بلغت بك هذه الدّرجة ثمّ اشار باصبعه ثمّ قال: عليكم بالقران فتعلّموه فانّ من النّاس من يتعلّم ليقال: فلان قارئ، و منهم من يتعلّمه و يطلب به الصّوت ليقال: فلان حسن الصّوت و ليس في ذلك خير، و منهم من يتعلّمه فيقوم به في ليله و نهاره و لا يبالى من علم ذلك و من لم يعلمه».

يعنى: «فردى سوره‌اى از قرآن را فراموش مى‌كند، روز قيامت همان سوره در درجه‌اى از درجات بر او مشرف مى‌شود و مى‌گويد: السّلام عليك. او در جواب مى‌گويد: و عليك السّلام، تو كيستى؟ مى‌گويد: فلان سوره و فلان سوره‌اى‌