«الا انّ عمل اهل الجنّة خزنة بربوة، الا انّ عمل اهل النّار سهلة بسهوة»

. يعنى: «آگاه باشيد كه عمل اهل بهشت چون كوه سخت است و عمل اهل جهنم چون زمين پست و نرم».

«الا ربّ شهوة ساعة اورثت حزنا طويلا يوم القيامة»

. يعنى: «چه بسا شهوت و لذت يك لحظه‌اى كه موجب حزن و اندوه طولانى در قيامت گردد».

8- حضرت امير المؤمنين على بن ابى طالب (ع)

احوال آن بزرگوار آشكارتر است از اينكه بخواهيم بيان كنيم.

«سويد بن غفله» گويد: پس از آنكه مردم با على- 7- براى خلافت بيعت كردند، بر آن جناب وارد شدم، ديدم حضرت بر حصير كوچكى نشسته در حالى كه در اطاقش غير از آن، چيز ديگرى نبود، عرض كردم:

اى امير المؤمنين! اكنون بيت المال در دست توست و در خانه هم چيزى كه بدان احتياج دارى نيست (پس چرا از بيت المال رفع احتياج نمى‌كنى؟) فرمود:

297- «يا ابن غفلة، انّ اللبيب لا يتأثّث في دار النّقلة و لنا دار امن قد نقلنا اليها خير متاعنا و انّا عن قليل اليها صائرون‌

». يعنى: «اى پسر غفله! فرد خردمند هرگز در خانه‌اى كه بايد از آنجا كوچ كند اثاث بسيار ترتيب نمى‌دهد، براى ما خانه امنى است كه بهترين متاع و كالاى خود را به آنجا فرستاديم و بزودى خود نيز بدان محل خواهيم رفت».

هر گاه وجود مقدس امير المؤمنين- 7- مى‌خواست جامه‌اى تهيّه كند، به بازار مى‌رفت و دو لباس مى‌خريد، بهتر را به «قنبر» مى‌داد و آن ديگرى را خود مى‌پوشيد، آنگاه نزد نجّار آمده مى‌فرمود:

298- «خذه بقدومك و يقول هذه تخرج في مصلحة اخرى‌

». يعنى: «يكى از دو آستينش را كوتاه كن تا براى كار ديگرى از آن استفاده كنيم».