85- زيارت مقبول‌

فلسفه هر زيارتى آن است كه زائر با گذشته غلط خود فاصله بگيرد و اصلاح شود. مرحوم شهيد ثانى در دروس گويد:

«... دوازدهمين ادب از آداب زيارت آن است كه زائر پس از زيارت، از وضعيتى كه پيش از آمدن به زيارت داشته، بهتر شود.»[1]

در آستانه ورود به حرم، كنار در ايستادن و اذن دخول خواندن و تلاش در جهت ريزش اشك و رقّت قلب پيداكردن، مقدمه براى اين تغيير و تحول روحى و اخلاقى است، زيرا زائر در حالى اذن دخول مى‌خواند كه احساس مى‌كند هم اكنون صاحب آن مرقد او را مى‌بيند، كلامش را مى‌شنود و به او پاسخ مى‌دهد و درست در همان حال لطف و محبت صاحب آن مرقد نسبت به او و ديگر پيروانشان را ياد مى‌كند و لحظه‌اى نيز به درون خود مى‌نگرد كه با كوله بارى از گناه و نافرمانى به درِ خانه اين عزيز آمده است. طبيعى است كسانى كه به صورت حقيقى به درون خود نگريسته و

[1] - الدروس، ج 2، ص 24؛ آداب زيارت، ص 196