ادَبِ دعا

ادب، در لغت به معناى ظرافت، دانش، هنر، اخلاق نيكو، نگاه داشتنِ اندازه و حَدّ هر چيزى، نيكْ گفتارى، حُسن تناول (خوردن، دست رساندن و گرفتن)، حُسن معاشرت، آزرم، حرمت، موقع‌شناسى و كسى را به ميهمانى خواندن است. ادب با واژه‌هايى چون فرهنگ، سنّت، عادت، آيين و راه و رسم، مترادف است.[1] به معناى مشهور در تداول و گويش عمومى، رسمدانى و شناختن آيينِ هر كار است، چنانكه گفته مى‌شود: «نسنجيده سخن گفتن، نشان بى‌ادبى است» يا «خودنمايى، خلافِ ادب است» و به همين معناست آنجا كه حافظ مى‌گويد:

عزّالدين محمود كاشانى، ادب را چنين تعريف مى‌كند: «لفظ ادب، عبارت است از

[1] - فرهنگنامه ادبى فارسى، دانشنامه ادب فارسى، ج 2، ص 30