افزونى و دوام نعمت، در پرتو ستايش و سپاس‌

حَمْداً نُعَمَّرُ به فِيمَنْ حَمِدَهُ مِنْ خَلْقِهِ،[1] وَ نَسْبِقُ بِهِ مَنْ سَبَقَ الى‌ رِضاهُ وَ عَفْوِه. ستايشى چنان درخور و بايسته، كه در پرتو آن، در زمره ستايندگان و شاكرانش عمرى دراز يابيم، و در مسابقه به سوى رضا و خشنودى و عفوش، گوى سبقت را از مشتاقان برباييم.

نُعَمَّرُ: ديرْ زمانى زندگى كنيم، عمرى دراز يابيم، روزگارى دراز زندگى كنيم. فعل مجهول از باب تفعيل است. عَمَّرَ يُعَمِرُّ تَعْمِيراً: عمرى دراز يافت، روزگارى دراز بزيست.

وَاللَّهُ خَلَقَكُم مِن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ جَعَلَكُمْ أَزْوَاجاً وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَى‌ وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ وَمَا يُعَمَّرُ مِن مُعَمَّرٍ وَلَا يُنقَصُ مِنْ عُمُرِهِ إِلَّا فِي كِتَابٍ إِنَّ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ.[2] و خدا، شما را از خاكى و سپس از نطفه‌اى آفريد آن گاه، شما را جفتها (مردان و زنان) گردانيد، و هيچ زنى بار نگيرد (باردار نشود) و بار ننهد (نزايد)، مگر به دانش او؛ و به هيچ كس، زندگانى دراز داده نشود و از عمر هيچ كس كاسته نگردد، مگر آنكه در كتابى (لوح محفوظ)، مثبت است. همانا اين كار بر خدا آسان است.

الْعَمْر وَ الْعُمُر: اسْمٌ لُمِدَّةِ عِمارةِ الْبَدَنِ بِالْحَياةِ.[3] نام روزگارى است كه بدن در پرتو زندگى، آباد و معمور است.

[1] - حَمْداً نَعْمُرُ بِهِ حَمْدَ مَنْ حَمِدَهُ مِنْ جَميعِ خَلقهِ

[2] - فاطر، آيه 11

[3] - مفردات الفاظ قرآن، ص 586