12- هر گاه ميان دو كار مخيّر مى‌شد، آن‌چه را كه سخت‌تر بود انتخاب مى‌كرد. هرگز به نفع خود اقدام به انتقام گرفتن نكرد، مگر آنكه حريم‌هاى الهى هتك مى‌شد، آن وقت خشم او براى خدا بود.[1]

«هنگام شدت‌هاى ميدان جنگ و در بحبوحه نبرد، رسول خدا 6 خاندان خود را جلو مى‌فرستاد تا به وسيله آنان حرارت و سوزش شمشيرها و نيزه‌ها را از اصحابش نگه دارد. عبيده بن حارث در جنگ بدر شهيد شد و حضرت حمزه در احد به شهادت رسيد و جعفر در جنگ موته شربت شهادت نوشيد و ديگرانى هم بودند كه شهادت طلب بودند ...».[2]

امير مؤمنان 7 فرموده است: هر گاه در ميدان كارزار، جنگ شدّت مى‌گرفت، ما در پناه رسول خدا 6 قرار مى‌گرفتيم، هيچ كس از ما هم چون آن حضرت به دشمن نزديك‌تر نبود.[3]

*** خدايا! توفيقمان ده كه در اخلاق و رفتار فردى و اجتماعى به پيامبر اعظم و رسول مكرم 6 اقتدا كنيم و از آن الگوى كمال، ادب و آداب زيستن بياموزيم. «آمين»

[1] - بحار الانوار، ج 16، ص 237.

[2] - نهج البلاغه، صبحى صالح، نامه 9.

[3] - همان، كلمات قصار( غريب الكلام، شماره 9)، قبل از حكمت 261 ق.