نام کتاب : اخلاق نبوى نویسنده : محدثى، جواد جلد : 1 صفحه : 82
شيفتگى او به عبادت و نماز، در حدى بود كه
هنگام نماز توجّه حضرت از هر چيز بر مىگشت و به خداوند معطوف مىشد. از قول عايشه
نقل شده است كه:
«كانَ رسولُ اللَّه 6 يُحدِّثنا و نُحَدِّثُهُ
فَاذا حَضَرَتِ الصّلاةُ فكأنَّهُ لَمْ يَعرِفْنا و لم نَعرِفهُ».[1]
رسول خدا چنين بود كه با ما مشغول صحبت و گفتگو بود. چون وقت نماز
مىرسيد (چنان حالش دگرگون مىشد كه) گويا نه او ما را مىشناخته و نه ما او را
مىشناسيم.
2- شوق به نيايش
عارفان، مشتاق زمزمه و گفتگو با محبوبند. چه كسى از پيامبر خدا
عارفتر و عاشقتر به پروردگار بود؟ نشانه اين اشتياق، در چشم دوختن به وقت نماز و
حالت انتظار براى وقت اذان بود.
بخشى از وقت خود را در خانه اختصاص به عبادت مىداد.[2] در همه حال، نشستن و برخاستن حضرت
همراه با ياد خدا بود: