سرش ديده مى‌شد، با مشك و عنبر خود را خوشبو مى‌ساخت، گاهى هم با «عود» و «غاليه» خود را معطر مى‌كرد.[1]

خرج كردن در اين راه بسيار پسنديده است و اسراف هم به حساب نمى‌آيد. به روايت امام صادق 7:

«كانَ رَسُولُ اللَّهِ يُنْفِقُ عَلَى الطّيبِ اكثَرَ مِمّا يُنْفِقُ عَلَى الطَّعامِ».[2]

پيامبر خدا، بيش از آنچه كه براى خوراكى و طعام خرج كند، در راه عطريات خرج مى‌كرد.

اين است اخلاق پيامبرانه! چه عيب دارد كه بخشى از مخارج روزانه مسلمانان را، هزينه‌هاى بهداشتى و تميزى و آراستگى و خوشبويى آنان تشكيل دهد؟! امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«ما انْفَقْتَ فِى الطّيبِ فَلَيسَ بِسَرَفٍ».[3]

آنچه در راه عطريات خرج كنى، اسراف نيست.

پيامبر خدا 6 هر گاه از كوچه و گذرگاهى مى‌گذشت، پس از عبورش، آنان كه از آن مسير مى‌گذشتند، از رايحه خوش بر جاى مانده مى‌دانستند كه پيامبر از اين كوچه گذشته است! هر گاه عطرى به او عرضه مى‌شد، از آن استفاده‌

[1] - مكارم الاخلاق، طبرسى، ص 34.

[2] - بحار الانوار، ج 16، ص 248.

[3] - مكارم الاخلاق، ص 41.