پناهگاه و مأمنى براى غريبان بودند:

«مَجْلِسُهُ مَجْلِسُ حِلْمٍ وَ حَياءٍ و صِدْقٍ و امانَةٍ، وَ لا تُرْفَعُ فيهِ الأصواتُ ...».[1]

چنين مجلسى، زمينه ساز تربيت روحى و ادب اجتماعى است. اين فرهنگ را از پيامبر 6 آموخته بودند.

در محضر آن حضرت، وقتى سخن گفته مى‌شد، همه گوش مى‌كردند، سخن يكديگر را قطع نمى‌كردند، پاى سخنرانى رسول خدا 6، سراپا گوش بودند، آن چنان كه گويى پرنده بر سرشان نشسته است. چون كلام پيامبر تمام مى‌شد، آنان آغاز به سخن مى‌كردند. هنگام سخن گفتن ديگرى نيز تا پايان كلامش صبر مى‌كردند و وارد سخنان او نمى‌شدند.[2]

در حضور آن حضرت، اگر سخنى هم درباره ديگران گفته مى‌شد، سخن از نيازها و حاجت‌هايشان بود تا به تأمين و رفع آنها اقدام شود. خود آن حضرت سفارش فرموده بود كه حاجت و نياز كسانى را كه دسترسى به من ندارند، به من اطلاع دهيد، چرا كه خداوند در قيامت، قدم‌هاى كسانى را بر صراط، استوار مى‌دارد كه حاجتِ حاجتمندان و گرفتارىِ درماندگان را به افراد توانگر و مسؤولان و زمامداران برسانند. اين بود كه در خدمت آن حضرت، سخن از اين گونه‌

[1] - سنن النبى علامه طباطبايى، ص 17.

[2] - همان.