زدن و سؤال كردن و خواستنشان، آن قدر صبر و تحمّل از خود نشان مى‌داد كه اصحاب، تصميم مى‌گرفتند آن غريب را جلب و مؤاخذه كنند و نگذارند رسول خدا 6 مورد آزار قرار گيرد.

اى سوره عشق‌

اى آيه مهر

اى چشمه نور

اى پا نهاده بر بلنداهاى افلاك‌

اى همنشين بينوا بر بستر خاك‌

اى خوب، اى پاك!

در روزهاى تيره و شبرنگ «بطحا»

مشعل به كف، درد آشنا، ره مى‌گشودى‌

در اوج خشم و كينه ديرين يثرب‌

در سينه‌ها بذر محبّت مى‌فشاندى‌

پاك و مبرّا بودى از هر لغزش و عيب‌

اى شاهد غيب!

يادت گرامى باد، اى ياد معطّر

اى نامت احمد

نامت بلند و جاودان باد، اى محمّد![1]

[1] - برگ و بار، جواد محدثى، ص 68