ديگران گوش ندهد، دست و دل باز و اهل جود و كرم باشد و ... همه نشانه‌هايى از روح با عظمت و اخلاقى كريمانه و بزرگوارانه است و همه آنچه ياد شد، در رسول خدا 6 جلوه‌گر بود و درباره آنها احاديث متعدّدى نقل شده است.

به نقل حضرت امير 7:

«كانَ رَسُولُ اللَّهِ اجْوَدَ النّاسِ كَفّاً وَ اكْرَمَهُمْ عِشْرَةً».[1]

رسول خدا 6 از همه مردم بخشنده‌تر و از همه مردم در معاشرت، بزرگوارتر بود. و در حديث ديگر است:

«يَقْبَلُ مَعْذِرَةَ المُعْتَذِرِ الَيْهِ».[2]

عذرخواهى كسى را كه او معذرت مى‌طلبيد، قبول مى‌كرد.

هرگز بدى را با بدى پاسخ نمى‌گفت، بلكه از بدهى‌هاى مردم درمى‌گذشت و آنان را مى‌بخشود و حالت عفو و صفح (كه توصيه قرآن است) داشت:

«وَلا يَجْزِى السَّيِّئَة بِالسيّئةِ وَ لكِنْ يَعْفُو وَ يَصْفَحُ».

انس بن مالك نقل مى‌كند كه من هشت سال (و در بعضى روايات، نه سال) خدمتگزارى پيامبر خدا را انجام دادم و هرگز نشد كه يك بار هم به من بفرمايد كه چرا چنين كردى و بر كار من عيبجويى يا ملامت و سرزنش كند!

[1] - مكارم الاخلاق، ص 17.

[2] - سنن النبى، ص 75.