واسطه خضاب، سبزه به نظر مى‌رسيد. اعضا و جوارحش عضلانى و محكم بود. هنگام تبسّم، دندان‌هايش چون دانه‌هاى تگرگ، نمايان مى‌شد و به زودى سفيدى دندان‌ها همچون برق، سريع زير لب‌ها پنهان مى‌شد. از راهى كه عبور مى‌كرد، مردم از عطر وجود آن حضرت پى‌مى‌بردند كه وى از آنجا گذشته است. به هر درختى و سنگى كه مى‌گذشت، به آن حضرت خضوع و سجود مى‌كردند. ديده‌هايش به خواب مى‌رفت، ولى قلبش آگاه بود. سايه‌اش بر زمين نمى‌افتاد.

بسيار با حيا بود و خنده رو.

خنده وى نيز از تبسم به قهقهه نمى‌رسيد. پرنده بالاى سرش پرواز نمى‌كرد و مگس بر آن حضرت نمى‌نشست و حشرات زهردار به آن حضرت نزديك نمى‌شدند. چون وحى بر آن حضرت نازل مى‌شد، حتّى در روزهاى سرد، بر پيشانى مبارك او دانه‌هاى عرق مى‌نشست.

اينها گوشه‌اى از شمايل زيباى رسول خاتم بود كه در روايات آمده است.