امام جعفر صادق 7 در اين باره مى‌فرمايد:

«لَوْ أَنَّ رَجُلًا قامَ لَيْلَهُ وَ صامَ نَهارَهُ وَ تَصَدَّقَ بِجَميعِ مالِهِ وَ حَجَّ جَميعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ‌يَعْرِفْ وِلايَةَ وَلِىِّ اللَّهِ ... ما كانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ حَقٌّ فى‌ ثَوابِهِ»[1]

اگر كسى همه شب‌هايش را به نماز بگذراند و همه روزهايش را روزه بدارد و همه ثروتش‌را انفاق كند و همه عمرش را به حج برود، ولى ولايت ولىّ خدا را نشناسد، حق پاداش او بر خداوند ندارد.

8- گناه و معصيت‌

عبادت وقتى موجب تكامل روحى انسان مى‌شود كه با اطاعت همراه باشد. معصيت خدا را مرتكب شدن و پيشانى در برابرش بر زمين ساييدن به مسخره يا نفاق بيشتر شبيه است تا عبادت. از اين رو حضرت على 7 مى‌فرمايد:

«الا لا خَيْرَ فى‌ نُسُكٍ لا وَرَعَ فيهِ»[2]

آگاه باشيد! در اعمال عبادى كه با ورع و پرهيز توأم نباشد خيزى نيست.

9- جهالت و نادانى‌

عبادت تكامل بخش و سعادت آفرين، عبادتى آگاهانه و برخاسته از انديشه و تعقّل است. افراد نادان و بى‌اطّلاع يا كم‌اطّلاع، از آنجا كه هر لحظه در معرض انحراف و لغزش قرار دارند، عبادتشان چندان ارزشمند و مؤثر نيست، به همين جهت در برخى روايات، حتَّى خواب عالم از عبادت جاهل برتر شمرده شده است.[3]

حضرت على 7 در اين باره مى‌فرمايد:

«الا لا خَيْرَ فى‌ عِبادَةٍ لَيْسَ فيها تَفَقُّهٌ»[4]

آگاه باشيد در عبادتى كه با آگاهى همراه نيست خيرى وجود ندارد.

[1] - اصول كافى، ج 2، ص 19

[2] - همان، ج 1، ص 36

[3] - من لا يحضره الفقيه، شيخ صدوق، ج 4، ص 367

[4] - بحارالانوار، ج 2، ص 48