حتّى از خواب و خوراك خويش در جهت انجام مأموريت خطيرى كه بر عهده گرفته مايه بگذارد چنين دستورى مى‌دهد، تكليف رده‌هاى پايين‌تر و مردم عادى روشن است.

نظم در عبادت‌

اكثر قريب به اتّفاق عباداتى كه در اسلام مقرّر شده، بر نظم و ضابطه خاصّى از نظر زمان، مكان، كيفيّت و ... استوار است. به عنوان نمونه، در برپايى نماز مى‌فرمايد:

«وَ أَقِمِ الصَّلوةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلى‌ غَسَقِ الَّيْلِ وَ قُرانَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرانَ الْفَجْرِ كانَ مَشْهُوداً»[1]

نماز را از زوال خورشيد (هنگام ظهر) تا نهايت تاريكى شب [/ نيمه‌شب‌] بر پا دار! و نيز قرآنِ فجر [/ نماز صبح‌] را؛ چرا كه قرآن فجر، مشهود- فرشتگان روز و شب- است.

به جا آوردن نمازهاى واجب پنجگانه، در زمانهاى مشخّص در طول شبانه‌روز، نظم خاصّى به زندگى نمازگزار مى‌بخشد، بويژه اگر اين نمازها بر اساس تأكيد اسلام، در اوّل وقت، به صورت جماعت و در مساجد خوانده‌شود. علاوه‌بر اين برپايى نماز جمعه، هر هفته يك بار، مردم هر شهر را در يك نقطه جمع آورده و موجب مى‌شود تا ضمن انجام عبادتى دسته‌جمعى، از اوضاع و مسايل اجتماعى، سياسى و اخلاقى و حوادث هفته نيز آگاه شوند.

قرآن كريم درباره روزه ماه مبارك رمضان نيز مى‌فرمايد:

«شَهْرُ رَمِضانَ الَّذى‌ انْزِلَ فيهِ الْقُرانُ ... فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ»[2]

ماه رمضان، ماهى كه قرآن، در آن نازل شده است ... پس هر كس از شما كه در ماه رمضان در حضر باشد بايد روزه بدارد.

مسلمانان در هر سال با مشاهده هلال ماه مبارك رمضان روزه مى‌گيرند و با ديدن هلال ماه شوّال افطار مى‌كنند. آغاز و پايان روزه هر روز هم با طلوع فجر و مغرب هماهنگ است. قرآن كريم در اين باره مى‌فرمايد:

[1] - اسراء( 17)، آيه 78

[2] - بقره( 2)، آيات 183- 184