درس سوم‌طهارت در عبادت‌

«طهارت» در لغت به معناى پاك بودن از پليدى‌ها و ناپاكى‌هاست و ضد آن «نجاست» به‌معناى ناپاكى است.[1] فطرت انسان، جوياى پاكى و پاكيزگى بوده، از پليدى و آلودگى منزجر و بيزار است. آيين مقدّس اسلام نيز به مقتضاى انطباق و هماهنگى با فطرت الهى، براى مسأله طهارت و نظافت، اهميّت بسيارى قائل شده، آن را از شرايط عبادت و زيربناى دين دانسته است.

پيامبر گرامى اسلام 6 مى‌فرمايد:

«بُنِىَ الدّينُ عَلَى النَّظافَةِ»[2]

دين بر پايه پاكيزگى استوار شده است.

انواع طهارت‌

در ديدگاه فقهى و شرعى دوگونه طهارت مطرح است:

1- طهارت ظاهرى: فقها، يازده‌[3] چيز را نجس مى‌دانند (كه اسامى و احكام مربوط به هركدام به تفصيل در كتب فقهى بيان شده است). شايسته است مؤمن عبادت كننده براى حضور در پيشگاه خداوند و عبادت او بدن و لباس خود را از آلودگى به آنها پاك سازد. اين پاكيزگى را طهارت ظاهرى مى‌گويند.

[1] - المنجد، ج 1، ص 474

[2] - جامع‌السعادات، ملّا احمد نراقى، ج 3، ص 248، جامعةالدينيه، نجف

[3] - البته فتاواى فقها در مورد ناپاكى‌ها بين ده تا دوازده مورد مختلف است و آنچه ذكر شده فتواى مبارك حضرت امام قدس سره مى‌باشد