تجلّى عشق به معبود

پس از آنكه مؤمن طعم شيرين عشق الهى را در نمازهاى واجب چشيد در پى ارتباط بيشتر با معبود خويش به دامن مستحبات چنگ مى‌زند و براى جلب توجّه معشوق بى‌همتا، هديه گرانقدر و زيبايى به نام «نماز مستحبى» را پيش كش مى‌آورد. حضرت رضا 7 فرمود:

«حَسِّنُوا نَوافِلَكُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّها هَدِيَّةٌ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ»[1]

نمازهاى نافله را زيبا ادا كنيد و آگاه باشيد كه آنها هديه‌اى به پيشگاه خداى بزرگ است.

نماز شب‌

در ميان نوافل روزانه، ماهانه و سالانه، نماز شب از فضيلت بيشترى برخوردار است كه قرآن و روايات بر آن تأكيد فراوان دارند. قرآن مجيد با لحن بسيار شوق‌آور از شب بيداران زنده‌دل ياد كرده مى‌فرمايد:

«تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ»[2]

از بستر خواب پهلو تهى كنند، پروردگارشان را با بيم و اميد بخوانند و از آنچه روزى‌شان كرده‌ايم انفاق كنند.

مرحوم طبرسى از امام باقر و امام صادق 8 نقل مى‌كند كه:

«منظور از مؤمنان در اين آيه شب زنده‌دارانى هستند كه براى اقامه نماز شب از بستر گرم خويش برمى‌خيزند.[3]

آن‌گاه در ادامه آيه، قرآن مجيد از پاداش بزرگ و نفيسى كه خداوند به زاهدان شب عنايت مى‌كند خبر داده مى‌فرمايد:

[1] - بحارالانوار، ج 87، ص 22

[2] - سجده( 32)، آيه 16

[3] - تفسير مجمع‌البيان، ج 7- 8، ص 331، دار احيا التراث العربى