درس چهاردهم: نمازهاى مستحبى‌

نمازهاى مستحبى زياد است و آنها را «نافله» گويند و بين نمازهاى مستحبى به خواندن نافله‌هاى شبانه‌روز بيشتر سفارش شده و آنها در غير روز جمعه، 34 ركعتند كه هشت ركعت نافله ظهر و هشت ركعت نافله عصر و چهار ركعت نافله مغرب و دو ركعت نافله عشا[1] و يازده ركعت نافله شب و دو ركعت نافله صبح مى‌باشد[2]

در اسلام تأكيد فراوانى بر انجام نمازهاى مستحبى شده و ثوابهاى زيادى نيز براى آن منظور گرديده است كه شمارش آنها، از حوصله درس خارج است. در اينجا تنها به ذكر يك روايت تبرّك مى‌جوييم: رسول اكرم 6 فرمود:

«إِنَّ لِلْقُلُوبِ إِقْبالًا وَ إِدْباراً فَإِذا أَقْبَلَتْ فَتَنَفَّلُوا وَ إِذا أَدْبَرَتْ فَعَلَيْكُمْ بِالْفَريضَةِ[3]

دلها را آمادگى و بى‌رغبتى است؛ هرگاه آمادگى داشتند، نافله بخوانيد و اگر بى‌رغبتى نشان دادند بر شما باد كه بر نماز واجب بسنده كنيد.

فلسفه نوافل‌

مى‌دانيم كه هر كار مستحبى اعم از نماز و غير آن، عملى است كه براى استحباب آن از سوى شرع حكمتى وجود دارد و داوطلبانه به دلخواه شخص انجام مى‌گيرد كه در اين صورت پاداش نيكو دارد و اگر هم انجام ندهد، عقاب و عذابى در كار نيست. در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه فلسفه و علت تشريع كارهاى مستحب از جمله نمازهاى نافله‌

[1] - تذكّر: دو ركعت نافله عشا نشسته خوانده مى‌شود و روى هم يك ركعت محسوب مى‌گردد

[2] - توضيح المسائل، امام خمينى قدس سره، مسأله 764

[3] - فروع كافى، ج 3، ص 454