ودر سفارش به فرزند خود، محمّد بن حنَفيّه مى‌فرمايد:

«يابُنَّىَ! أِنّى‌ اخافُ عَلَيْكَ الْفَقْرَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنْهُ فَانَّ الْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ لِلدّينِ، مَدْهَشَةٌ لِلْعَقْلِ داعِيَةٌ لِلْمَقْتِ»[1]

فرزندم! براى تو از فقر مى‌ترسم پس، از آن، به خدا پناه، ببر چون فقر، موجب شكست و نقصان دين، سرگردانى عقل و دشمنى است.

لقمان حكيم نيز به فرزندش فرمود:

«اعْلَمْ اىْ بُنَىَّ! انّى‌ قَدْ ذُقْتُ الصَّبْرَ و انْواعَ الْمُرِّ فَلَمْ ارَ امَرَّ مِنَ الْفَقْرِ ...»[2]

آگاه باش فرزندم! همانا من مزه و سختى صبر وانواع تلخيهارا چشيده‌ام و چيزى راتلختر از فقر نيافتم.

اولياى گرامى اسلام در دعاهاى خود از فقر وتنگدستى به خدا پناه برده و تقاضاى رفع آن را از درگاه او كرده‌اند واين نيز نشان منفور بودن فقر است. چنانكه اميرالمؤمنين 7 مى‌فرمايد:

«الّلهُمَّ انّى‌ اعُوذُ بِكَ انْ افْتَقِرَ فى‌ غِناكَ»[3]

بارخدايا به تو پناه مى‌برم ازاينكه در بى نيازيت فقير وتنگدست باشم.

تأثير فقر بر اخلاق‌

بطور قطع، تنگدستى پيامدهاى ناگوارى دارد كه بر ا خلاق فردى واجتماعى نيز اثر مى‌گذارد. حضرت على 7 مى‌فرمايد:

[1] - همان مدرك، حكمت 311، ص 1238.

[2] - بحارالانوار، ج 72، ص 53.

[3] - نهج البلاغه فيض، ص 679.