«... وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً»[1]

(در هنگام انفاق) دستت را بيش از حدّ مگشا كه مورد سرزنش قرار گرفته و از كار فرومانى.

بذل و بخشش زياد، انسان را در مانده كرده و از فعاليت و ضروريات زندگى باز مى‌دارد. پس اگر انفاق، بذل، ايثار و غيره سبب درماندگى و ناراحتى و فشار بر خود يا فرزندان گردد و نظام خانوادگى را به خطر اندازد، اسراف و ناپسند بوده و اگر به اين حدّ نرسد، پسنديده است.

ج- شأن و لياقت‌

اگر انسان در زندگى، چيزهايى تهيه كند، يااموال خود را در مواردى خرج كند كه لايق شأن او نيست مسرف شمرده مى‌شود. بنابراين، بيشتر وسائل تجملى زندگى كه اغلب مردم به آن مبتلا هستند و هيچ ملاحظه شأن و مداخل خود رانمى‌كنندو گرفتار قرض و پريشانى مى‌شوند، اسراف محسوب مى‌گردد.

امام صادق 7 در اين باره مى‌فرمايد:

«لِلْمُسْرِفِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: يَشْتَرى‌ ما يَلْبَسُ لَهُ، وَ يَبْسُ مالَيْسَ لَهُ، وَ يَأْكُلُ ما لَيْسَ لَهُ.»[2]

اسراف كننده، سه نشانه دارد: 1- آنچه شايسته او نيست مى‌خرد. 2- آنچه در شأن او نيست مى‌پوشد. 3- آنچه سزاوارش نيست مى‌خورد.

د- نياز و كفاف‌

اگر انسان بيش از حد نياز و كفاف خود مصرف نمايد، اسراف محسوب مى‌شود.

على 7 فرمود:

[1] - اسراء، آيه 29.

[2] - بحارالانوار، ج 72، ص 206.