با توجه به اينكه خانواده يك واحد كوچكتر از اجتماع محسوب مى‌شود، خرابى آن به اجتماع سرايت مى‌كند. از اين رو، وقتى فضايل اخلاقى درخانواده‌ها از بين رفت نبايد از فساد جامعه و تخريب امنيت آن ايمن بود. امام رضا (ع) در بيان علّت تحريم سرقت فرمود:

«... اگر دزدى مباح و مشروع بود، اموال فاسد مى‌شد وقتل نفوس پديد مى‌آمد.

از اين رو، غصب وچپاول كه منجرّ به كشتار ونزاع و كشمكش وحسد مى‌شود حرام گرديد. ...»[1]

2- ركود اقتصادى ورواج بى بندوبارى:

وقتى درجامعه كسب‌هاى حرام وجود داشته باشد، مردم دست از فعاليت و كار مفيد برمى‌دارند، و اين بيكارى باعث رواج گناه و بى بند وبارى درجامعه مى‌شود. بنابراين، امام رضا (ع) درعلت تحريم ربا مى‌فرمايد:

«اگر ربا حلال بود مردم تجارت را رها مى‌كردند.»[2]

3- از بين رفتن فضايل:

در فلسفه تحريم ربا، تعبيرات مختلف است. يكى ازآنها اين است كه امام باقر (ع) فرمود:

«إِنَّما حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الرِّبا لِئَلَّا يَذْهَبَ الْمَعْرُوفُ»[3]

خداوند عز وجل ربا را حرام كرده تا كارهاى معروف «نيك» از بين نرود.

همه فضايل اخلاقى معروف شمرده مى‌شود، ولى دو فضيلت اخلاقى است كه اين حديث بيشتر به آن عنايت دارد، وآن مواسات و بشر دوستى است كه قرض الحسنه، اين دو فضيلت را تقويت مى‌كند. اما رباخوارى به آن دو، ضربه مى‌زند. قرض الحسنه موجب محبت، حسن تفاهم، نشر عطوفت و الفت بين قلبهاست و روح اتحاد، برادرى و تعاون را درجامعه تقويت مى‌كند، اما ربا موجب كينه، دشمنى، اختلاف و سنگدلى‌

[1] - همان مدرك، ص 481.

[2] - همان مدرك، ج 12، ص 424.

[3] - وسائل الشيعه، ج 12، ص 425.