عيبجويى تفاوت دارد. انتقاد، آگاه ساختن فرد به نقصها و لغزشهاى اوست، در حالى كه عيبجويى باز گو كردن عيبهاى شخص نزد ديگران است. انتقاد بجا و سالم، افراد را ساخته و واقع بين بار مى‌آورد و راه رشد و ترقى را به روى جامعه مى‌گشايد، از اين رو، اسلام انتقاد سالم را ستايش نموده است.

حضرت على عليه‌السّلام فرمود:

«لِيَكُنْ اثَرَ النَّاسِ عِنْدَكَ مَنْ اهْدى الَيْكَ عَيْبَكَ وَ اعانَكَ عَلى نَفْسِكَ»[1]

همواره بر گزيده‌ترين مردمان نزد تو آن كس باشد كه راهنماى عيب و يارى دهنده بر نفس اماره‌ات است.

درجاى ديگر فرمود:

«لِيَكُنْ احَبَّ النَّاسِ الَيْكَ مَنْ هَداكَ الى مَراشِدِكَ وَكَشَفَ لَكَ عَنْ مَعايِبِكَ»[2]

كسى كه تو را به خير و رشد هدايت كند و تو را از عيبهايت مطلع نمايد، مى‌بايست محبوبترين خلق نزد تو باشد.

امام صادق عليه‌السلام فرمود:

«احَبُّ اخْوانى الَىَّ مَنْ اهْدى عُيُوبى‌ الَىَّ»[3]

بهترين دوستانم كسانى هستند كه عيوبم را به من هديه كنند.

[1] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 5، ص 48

[2] - همان مدرك، ص 49

[3] - بحارالانوار، ج 74، ص 282