نعمت در موردى است كه نعمت دهنده به آن راضى نيست. قسم اخير از همه بدتر و عقوبتش ازهمه بيشتر است.

ناسپاسى گاهى با كوچك شمردن و يا عيب گيرى از نعمت خدا تحقق مى‌يابد، مانند اينكه خداوند به انسان فرزندى داده است، او بگويد چرا دختر است؟ چرا پسر است؟ چرا زشت است؟ و ....

عقوبت ناسپاسى و پاداش سپاس‌

كفران نعمت از گناهان بزرگى است كه عقوبت آن بسرعت دامنگير انسان مى‌شود.

پيامبر اكرم (ص) فرمود:

«اسْرَعُ الذُّنُوبِ عُقُوبَةً كُفْرانُ النِّعْمَةِ»[1]

عقوبت كفران نعمت از همه گناهان سريعتر به انسان مى‌رسد.

هرعبادت واطاعتى كه انسان براى خدا انجام دهد، جزئى از شكر و سپاس نعمتهاى او محسوب مى‌شود. بلكه توفيق عبادت و اطاعت، خود نعمتى است كه شكرى لازم دارد. انسان هر قدر در عبادت واطاعت كوشا باشد، نمى‌تواند كمترين منّتى بر خداوند داشته باشد، با اين وجود، قرآن كريم مى‌فرمايد:

«فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا كُفْرانَ لِسَعْيِهِ»[2]

هرانسان مؤمنى كه كار نيكى انجام دهد، بدون پاداش نمى‌ماند ....

گويند سبب آزادى لقمان حكيم اين بود كه روزى مولاى او خربزه‌اى چشيد و ديد بسيار تلخ است، چنان كه نتوانست آن را بخورد آن را به لقمان بخشيد و لقمان خربزه را بدو ن ابراز ناراحتى‌خورد، مولا از او پرسيد: چنين خربزه تلخى را چگونه خوردى؟

[1] - وسايل الشيعه، ج 11، ص 541

[2] - انبيا، آيه 94