واى بر سخت دلانى كه ياد خدا در دلهايشان راه ندارد.

همچنين مى‌فرمايد:

«وَ مَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذاباً صَعَداً»[1]

هر كس از ياد پروردگارش رويگرداند، (خدا) او را به عذابى دشوار دچار سازد.

كسى كه از ياد خدا خوددارى كند، باطنش كور گشته، آيات و جلوه‌هاى الهى را نمى‌بيند، زندگى او بى فروغ بوده و در بن بستهاى زندگى پناهگاهى ندارد. آن كورى باطنى و فراموشى آيات و مظاهر جمال و جلال الهى، در روز قيامت نيز تجسّم پيدا مى‌كند. چنانچه قرآن كريم مى‌فرمايد:

«مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى‌»[2]

هر كس از يادِ من، روى بگرداند، زندگى‌اش تنگ شود و در روز قيامت نابينا محشورش سازيم.

قرآن نعمتهاى الهى را به بندگانش گوشزد كرده، آنها را از ترك ذكر وغفلت از آن نهى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ»[3]

بگو: كيست آن كه شما را شب و روز از قهر خداى رحمان حفظ مى‌كند؟ با اين همه از ياد كردن پروردگارشان روى مى‌گردانند.

همچنين درجاى ديگر مى‌فرمايد:

«وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ»[4]

[1] - جن، آيه 17

[2] - طه، آيه 124

[3] - انبياء، آيه 42

[4] - حشر، آيه 19