دعا از ديدگاه قرآن‌

از نظر قرآن مجيد، دعا نداى فطرت بيدار انسان خدا جوست كه از عمق جانش بر مى‌خيزد و همانند عاشقى شيدا معشوق ناپيدايش را مى‌خواند و به درگاهش دست نياز مى‌برد.

خداجويان عاشق در سختى و راحتى، گرسنگى و سيرى، اندوه وشادى، نيازمندى و بى نيازى و ... او را مى‌خوانند. قرآن مجيد، حالت خوشِ خداجويان مخلص را چنين توصيف مى‌كند:

«تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً ...»[1]

بسترخواب، را رها مى‌كنند، پروردگارشان را با بيم و اميد مى‌خوانند ...

دعا، محبوبترين چيز نزد خدا بوده و مايه رشد و سعادت انسان است خداى تعالى به رسولش مى‌فرمايد:

«وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»[2]

هنگامى كه بندگانم درباره من از تو مى‌پرسند، (بگو) البته كه من به آنها نزديكم.

كسى كه مرا بخواند، اجابت مى‌كنم، پس بايد دعوت مرابپذيرند و به من ايمان آورند تا به حق و سعادت راه يابند.

دعا، مايه ارزش انسان در درگاه الهى است واعتناى خدا به بشر، به واسطه دعا، راز و نياز وگريه وزارى به درگاه او مى‌باشد.

خداوند متعال به رسولش مى‌فرمايد:

[1] - سجده، آيه 16

[2] - بقره، آيه 186