خدا از آنان خشنود است و آنان نيز از خدا خشنود و راضى هستند. اين مقام، از آن كسى است كه از پروردگارش مى‌ترسد.

در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‌ فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى‌»[1]

آن كس كه از مقام پروردگارش ترسيده و نفس را از هوا باز داشته، بهشت جايگاه اوست.

كسى كه به اين مرتبه از خوف، برسد خداوند ابهت او را در دل همه جهانيان قرار مى‌دهد. امام صادق عليه‌السلام در اين باره مى فرمايد:

«مَنْ خافَ اللَّهَ اخافَ اللَّهُ مِنْهُ كُلَّ شَىْ‌ءٍ وَمَنْ لَمْ يَخَفِ اللَّهَ اخافَهُ اللَّهُ مِنْ كُلِّ شَىْ‌ءٍ»[2]

كسى‌كه از خدا بترسد خداوند همه چيز را از او مى‌ترساند و كسى كه از خدا نترسد، خداوند او را از هر چيزى مى‌ترساند.

نمونه آشكار اين گفتار، امام خمينى قدس سره است كه خداوند متعال بر اثر رسيدن آن حضرت به اين مقام، هيبتش را در دل همگان قرار داد. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

حد خوف و رجا

راه درست در زمينه خوف و رجا راه اعتدال است؛ زيرا با توجه به بيان مفهوم رجا، رجاى الهى دقيقاً در راستاى نجات انسان از گناهان گذشته و توبه و پشيمانى از آنها و رهايى از ادامه گناه عمل مى‌كند، اگر نتيجه رجا ادامه گناه يا افزايش روحيه عصيان باشد طبعاً

[1] - نازعات، آيه 40- 41

[2] - اصول كافى، ج 3، ص 110