امامت جزء كامل‌كننده دين است و دين بدون آن ناقص خواهد بود، از منظر قرآن‌كريم ايمان به‌امامت نيز امرى لازم بوده و از پايه‌هاى مستحكم اخلاق اسلامى محسوب مى‌گردد.

5. شرط ايمان‌

بر اساس آنچه در قرآن و روايات وارد شده است، انجام عمل نيك عمده‌ترين شرط ايمان است. در بسيارى از آيات قرآن، ايمان در كنار عمل نيكو مطرح شده است و در اكثر آنها بلافاصله پس از ايمان، عمل صالح و پسنديده مطرح شده است. اگرچه عمل نيك از عناصر گوهرين ايمان نيست، ولى ايمان بدون عمل نيكو، سود و بهره مطلوب را در پى نخواهد داشت. بنابراين انجام عمل شايسته را مى‌توان شرط بهره‌ورى ايمان دانست. در قرآن كريم آمده است:

و اما هر كه ايمان آورد و كار شايسته كند، پاداشى [هر چه‌] نيكوتر خواهد داشت، و به فرمان خود، او را به كارى آسان وا خواهيم داشت.[1]

قرآن ادعاى مؤمن بودن را بدون عمل نيك، ادعايى دروغين مى‌داند:

و مى‌گويند: «به خدا و پيامبر [او] گرويديم و اطاعت كرديم.» آنگاه دسته‌اى از ايشان پس از اين [اقرار] روى برمى‌گردانند، و آنان مؤمن نيستند.[2]

امام على 7 نيز با همين بيان مى‌فرمايد: «كسى كه به دستورات الهى عمل كند، فقط او است كه مؤمن است.»[3]

بنابراين از نظرگاه اخلاق اسلامى ادّعاى ايمان بدون پايبندى به دستورات الهى، گزاف و دروغين است؛ مگر آنكه فرد مؤمن قدرت و فرصت عمل را نداشته باشد.

6. اسباب ايمان‌

در متون دينى از عوامل مختلفى به عنوان موجبات پيدايش، ثبات و كمال ايمان نام برده شده‌

[1] - سوره كهف، آيه 88. همچنين ر. ك: سوره طه، آيه 82، سوره فرقان، آيه 70، سوره قصص آيه 67، سوره انفال، آيات 3 و 4، سوره نساء آيه 65 و سوره نور، آيه 51

[2] - سوره نور، آيه 47

[3] - كلينى: كافى، ج 2، ص 38، ح 4