تنها به دست آوردن ایمان، مهم و کافی نیست بلکه مؤمن واقعی کسی است که آن را نگه دارد.

غربال و سخن

امام کاظم 7: لَا تَكُونُوا كَالْمُنْخُلِ‌ يُخْرِجُ مِنْهُ الدَّقِيقَ الطَّيِّبَ وَ يُمْسِكُ النُّخَالَةَ كَذَلِكَ أَنْتُمْ تُخْرِجُونَ الْحِكْمَةَ مِنْ أَفْوَاهِكُمْ وَ يَبْقَى الْغِلُّ فِي صُدُورِكُم‌؛

مانند غربال نباشید که آرد خوب را بیرون می‌دهد و نخاله (سبوس) را نگه می‌دارد. بدین‌سان شما نیز از دهانتان حکمت بیرون شود و کینه و ناخالصی در دل‌هایتان به‌جا ماند.[1]

بعضی از انسان‌ها زبانشان حکمت دارد و دیگران استفاده می‌کنند و هدایت می‌شود ولی در دل‌هایشان از آن حکمت خبری نیست؛ و خودشان به گفتارشان عمل نمی‌کنند و رذایل اخلاقی را برای دیگران بیان می‌کنند ولی خودشان به آن مبتلا هستند. دیگران را از کینه بر حذر می‌دارند ولکن خود در دل، کینه انباشته‌اند.

بس سر که فُتاده زبان است بایک نقطه، زبان زیان است[2]

***

مَزَن بی تامل به گفتار دَم نِکو گو، اگر دیر گویی چه غم[3]

دارو و صابون

منسوب به امام علی 7: شُربُ الدَواءِ لِلجَسَدِ كالصابونِ‌ لِلثوبِ‌ يُنَقيه‌ وَ لكن يُخلِقُه ‌؛

[1]. تُحَف العُقُول، ص ۵۱۰.

[2]. ایرج میرزا.

[3]. سعدی.