نعمت تخم است وزو شکر بار[1] وین بر[2] و این تخم نه هر ساعت است

طاعت اگر اصل همه شُکرهاست عمر سر هر شرف و نعمت است

گرت همی عمر نیرزد به شکر بر تو به دیوانگیم تهمت است

مرد نکو صورت بی‌علم و شکر سوی حکیمان به حقیقت بت است

مرد مخوان هیچ، بتش خوان، ازآنک[3] چون بت باقامت و بی‌قیمت است[4]

دریاب کنون که نعمتت هست به دست کاین دولت[5] و ملک می‌رود دست به دست[6]

هر که نداند سپاس نعمت امروز حیف خورد بر نصیب رحمت فردا[7]

[1] . از آن، بار: میوه.

[2] . واین میوه، بَر: میوه.

[3] . کسی که.

[4] . ناصر خسرو، قصیده، 34.

[5] . اقبال، ثروت،

[6] . سعدی، گلستان، باب اول، حکایت، 28.

[7] . سعدی، غزلیات، غزل، 1.