مسأله حجاب‌

حجاب زن در اسلام جايگاه رفيعى دارد؛ او را از ابتذال مصون داشته كرامت او را از درافتادن در مسير انحطاط پاس مى‌دارد. زن چونان انسانى والا و محترم است، عزت و شرافتى ديرينه و اصيل دارد، اين سخنى گذرا نيست. الزام او نسبت به حجاب، تنها در راستاى پاسداشت شرافت و عزت اوست.[1] هرگز رها نمى‌شود تا هواپرستان و خودخواهان او را با خود به اين سو و آن سو بكشانند.

افزون بر اين اسلام در پى ساختن جامعه‌اى پاك است كه هر لحظه و هر دم دستخوش طغيان و فوران گرايشها و انگيزه‌هاى جسمى و جنسى نگردد؛ تحريكاتى كه پيوسته تا شهوت‌پرستى بى‌پايان و سيرى‌ناپذير ادامه دارد. نگاه‌هاى دزدانه، حركات شهوت‌انگيز، جلوه‌هاى نمايان، تن‌هاى برهنه، كارى جز تحريك حالت جنون‌آميز حيوانى مرد و فلج ساختن سلسله اعصاب و اراده او ندارند، و نتيجه آن يا لجام گسيختگى بى‌حدّ و مرز اجتماعى خواهد بود؛ و يا بيماريهاى عصبى و عقده‌هاى روانى سركوب شده كه به شكنجه و آزار شبيه‌تر است.

يكى از راهكارهاى اسلام براى پديد آوردن جامعه‌اى سالم و پاك، جلوگيرى از اين شهوت‌انگيز شدن و سالم نگه داشتن غريزه طبيعى موجود در ژرفاى وجود دو جنس و هدايت آن در مسير درست و آرام آن است.

امام رضا عليه السلام در حديثى در پاسخ سؤالات محمدبن سنان مى‌نويسد:

«نگاه به موهاى زنان شوهردار و زنان ديگر حرام است، زيرا مردان را تحريك مى‌كند و سپس به كارهاى پليد و ناروا و نازيبا مى‌انجامد».[2]

سيد قطب مى‌نويسد:

«شايع شده كه مى‌گويند: نگاه آزادانه، گفت و گوهاى بى‌قيد و بند، آميزشهاى آسان، خوش و بش‌هاى دو جنس با هم، و برملا بودن مواضع پوشيده بدن زن و ... همه و همه آرامش و آسايش و آسودگى‌زا بوده تمايلات فرو خفته را آزاد ساخته از سركوفت و عقده‌هاى روانى پيشگيرى مى‌كند و فشار سخت غريزه جنسى را تعديل‌

[1] . چنانچه از رواياتى استفاده مى‌شود كه نگاه به موى زنان اهل ذمه جايز است، زيرا احترامى ندارند. ر. ك: وسائل الشيعه، 20/ 205.

[2] . همان، ص 193- 194.