عموهاى ديگرى غير از ابوطالب‌ و حمزه‌ نيز داشته است؛ و مثلًا چرا كار دشمنى‌ ابولهب‌ با ايشان به سر حدّى رسيد كه سوره تبت در نكوهش و نفرين او نازل شد؟

با صرف‌نظر از اين نكات، شواهد متقن تاريخى و روايى مبنى بر ايمان‌ ابوطالب‌ وجود دارد.[1]

استاد معرفت در بررسى آيه‌ مَا كَانَ لِلنَّبِى وَالَّذِينَ آمَنُوا أَن يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ‌[2] تفسيرى را كه مفسران اهل‌سنت از اين آيه ارائه كرده و آن را ناظر به نهى از پيامبر از استغفار براى‌ ابوطالب‌ مى‌دانند، منعكس ساخته و در نقد آن چنين آورده است:

قاتل الله العصبيه الجاهليه انها نزعة امويه ممقوته عمدت الي الحط من كرامة بني هاشم ... و اما نحن الاماميه فأن اصول معتقداتنا تقضي بلزوم طهارة آباء النبي (ص) و الائمه (ع) و اماتهم، لم يتلوّثوا بدنس شرك قط، فلم يزالوا ينحدرون من صلب شامخ الي رحم طاهر كما جاء في الزيارة السابعة للامام ابي عبدالله الحسين (ع): أشهد انك كنت نوراً في الاصلاب الشامخه و الارحام المطهرة، لم تنجسك الجاهليه بانجاسها و لم تلبسك من مدلهات ثيابها[3]

مقصود ايشان از اصول اقتصادى شيعه، باورمندى به اين نكته است كه مقتضاى عصمت انبيا و ائمه (ع) آن است كه در ميان سلسله آبا و اجداد آنان، ننگ شرك و كفر بر دامنشان ننشسته باشد. افزون بر آن، پذيرش اين تفسير از جهت ديگر با عصمت رسول اكرم (ص) منافات دارد. زيرا معنايش آن است كه آن حضرت به‌رغم نهى خداوند از استغفار براى مشركان، دچار چنين لغزشى شده و به دنبال آن، مخاطب اين نكوهش خداوند شده است!

چهار. تأويل عرش در روايات اهل‌بيت (ع)

از جمله آيات متشابهى كه برخى از آن جسمانيت يا شبهه جسمانيت‌

[1] . شيخ مفيد در كتابى تحت عنوان« ايمان ابى طالب» در اين باره به تفصيل سخن گفته است.

[2] . برائت، آيه 113.

[3] . التمهيد فى علوم القرآن، ج 1، ص 230.