كسى در رد يكى از ديدگاه‌هاى شما مطلبى نوشته و مى‌خواهد چاپ كند. ايشان فرمود: ببين اگر براى چاپش نياز مالى دارد، بگو تا من كمكشان كنم. وقتى كه نكوداشت ايشان برگزار شد، بنده براى معرفى كتاب‌ التفسير الاثرى الجامع‌- كه جلد اولش در آمده بود- مقاله‌اى نوشتم. به ايشان عرض كردم ما بر اين كتاب ملاحظاتى داريم، چه كارش كنيم؟ گفتند: با همين ملاحظات چاپش كن.

من هم همين كار را كردم و مجله بينات مقاله را با ملاحظات چاپش كرد. ايشان نه تنها از نقد ناراحت نمى‌شد، بلكه به كسى كه نظراتش را نقد كند، نمره مى‌داد. چه بسا اگر به مقاله نگاه مى‌كرد، خيلى از آن ملاحظات را در همان جلسه جواب مى‌داد، اما مى‌خواست طرف مقابلش رشد كند. آرى! ايشان محقق‌پرور بود. اگر شما ساعت دوازده شب به منزل ايشان زنگ مى‌زديد و يك مسأله علمى را سؤال مى‌كرديد، به راحتى جواب مى‌داد. هيچ‌گاه براى مسائل علمى وقت نمى‌شناخت. از نظر زندگى ظاهرى، ايشان زاهدانه زندگى مى‌كرد. شأن ايشان خيلى بيشتر از اين حرف‌ها بود، ولى مقيد بود كه سادگى زندگى خود را از دست ندهد.

14. محبت اهل‌بيت (ع)

براى سفر اول حج كه مشرف بودم، خدمت استاد رسيدم و از ايشان توصيه‌اى خواستم. آيت‌الله معرفت فرمود: در آن جا زياد به ياد امام عصر (ع) باشيد. در دهه‌هاى فاطميه، هر سال ايشان براى مادر سادات جلسه سوگوارى مى‌گرفت. چند روز روضه خوانده مى‌شد و تأكيد داشت كه دوستان شركت كنند. در درس تذكر مى‌داد كه امشب منزل ما جلسه است. براى سخنرانى، منبرى‌هاى غنى و فضلا را دعوت مى‌كرد؛ مثل حضرت آيت‌الله‌ استادى‌. اهل فضل را دعوت مى‌كرد تا مطالبى محكم و استوار گفته شود. در هنگام شهادت فرزندش هم مشهور است كه وقتى جنازه فرزندشان را از جبهه آوردند، ايشان گريه نمى‌كرد، ولى وقتى كه مداح صدا زد السلام عليك يا ابا عبد الله‌، اشك ايشان جارى شد.