انگاشتند و به آنچه جاهلان از آن در وحشت و ترس بودند، انس گرفتند؛ فقط با بدن خاكى خود، همنشين اهل دنيا شدند؛ با روح‌هايى كه به بلندترين قلّه از عالم ملكوت آويخته بود. ايشان در روى زمين جانشينان خدا و داعيان بشر به سوى دين خداى‌اند. آه، آه! چقدر اشتياق زيارت و ديدارشان را دارم.

يكى از مصاديق اين كلام نورانى، شيخنا الاستاد، حضرت آيت‌الله‌ حاج محمدهادى معرفت‌- دام عزه الوارف- مى‌باشد. هم او كه در سن 74 سالگى با نشاطى زائدالوصف و با عنايات ربانى به امر تدريس، تحقيق و فعاليت‌هاى اجتماعى و فرهنگى اشتغال دارد. او خود را براى دفاع از فرهنگ اسلامى و شيعى فارغ كرده و تمام همّت خود را صرف تحقيق، تأليف و تدريس سطوح عاليه فقه و اصول و علوم قرآنى داشته است.

تلاش نگارنده بر آن است تا اجمالى از شرح زندگانى، حيات علمى، پژوهشى و گزارشى توصيفى تحليلى از كتب آن استاد فرزانه و محقق برجسته را تقديم خوانندگان محترم نمايد. اميدوارم سايه معظم‌له بر حوزه‌هاى علميه مستدام و جامعه علمى و فرهيختگان حوزه‌ها و دانشگاه‌ها ساليان متمادى از خرمن دانش و فضل وى بهره‌مند شوند.

مرورى بر زندگى و تحصيلات استاد

پدر ايشان‌ شيخ على‌، فرزند ميرزا محمدعلى‌ از نوادگان شيخ‌ عبدالعالى ميسى اصفهانى‌ بود كه به اتفاق والدين و ديگر اعضاى خانواده در سال 1290 ه. ش از سده اصفهان به كربلاى معلّى مهاجرت كرد. شيخ على، دانشمند وخطيبى توانا و مورد احترام مردم كربلا بود كه پدرانش تا سه قرن همگى از سلسله جليله روحانيت بودند.

مادرِ استاد سيده زهرا دختر سيد هاشم تاجر رشتى‌ و متوطن در كربلا بود.

از آن پدر و اين مادر متدين در سال 1309 ه. ش در شهر كربلا فرزندى ديده به جهان گشود كه نام وى را محمدهادى گذاشتند.

محمدهادى از سن پنج سالگى براى كسب سواد به مكتب‌خانه‌ شيخ باقر