2. گزينش حادثه‌ها

قرآن همه حوادثى را كه درباره يك شخص يا تاريخ يك امت روى داده است، بازگو نمى‌كند، بلكه تنها رويدادهايى را بيان مى‌كند كه در راستاى هدفش است و ذهن مخاطب را درگير اتفاقاتى مى‌كند كه زمينه ساز پندآموزى و هدايت است، از اين رو گاه، داستان‌هاى گوناگونى را ياد مى‌كند كه در همه، يك هدف و يك نتيجه دنبال مى‌شود.

3. آزادى در چينش صحنه‌ها

قرآن به ترتيب زمانى و طبيعىِ حوادث و صحنه‌ها اهميتى نمى‌دهد، بلكه در بسيارى از قصه‌هاى قرآن اين ترتيب رعايت نشده است. شيخ محمد عبده در تفسير خود، بارها به اين نكته اشاره كرده است. وى در پى داستان‌هاى عبرت‌انگيز بنى اسرائيل در سوره بقره مى‌نويسد:

اين آيات طبق اسلوب ويژه و منحصر به فرد قرآن چيده شده است.

قرآن به شيوه تاريخ نگاران و نويسندگان- كه نقل سخن به ترتيب وقوع حوادث است- پايبند نيست، بلكه به گونه‌اى سخن را مى‌آرايد كه انسان را شيفته خود مى‌سازد و او را به انديشيدن و درس آموزى وا مى‌دارد.

قرآن در حكايت‌هايى كه از بنى‌اسرائيل باز مى‌گويد، انواع نعمت‌ها و فضل الهى را در برابر انواع ناسپاسى‌ها و نافرمانى‌هاى آنان ياد مى‌آورد.

هم‌چنين بازتاب اين حق‌ناشناسى‌ها را- كه كيفر و تأديب الهى و آزمودن به نيك و بد است- نشان مى‌دهد و روشن مى‌سازد كه چگونه در پى هرعقوبت، توبه مى‌كردند ولطف‌الهى دوباره شامل حال آنان مى‌شد، اما