(1)

«د»

(2)

دار:

(خانه)، نام ديگر مدينة النبى است و مقصود از «دار» در عبارت «يوم الدار» خانه عثمان بن عفان است.

[همچنين دار، يكى از نام‌هاى مدينه منوّره مى‌باشد و در قرآن آمده است: وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإِيمانَ ...؛[1] «آنانى كه در مدينه مسكن گزيدند.» و به آن دار الهجره نيز گفته مى‌شود.[2]]

دار ابو ايّوب انصارى:

- «خانه ابى ايوب انصارى» كه شرح آن گذشت.

(3)

دار الأرقم:

(خانه أرقم)، در مكه، نزديك صفا بود. در آغاز بعثت، مسلمانان مخفيانه در اين خانه نماز مى‌خواندند.

(4)

دار القضاء:

خانه عمر بن خطاب در مدينه بود كه بعد از مرگش براى پرداخت بدهكاريش فروخته شد. بعضى گفته‌اند:

دار الاماره مدينه بوده و آن را خانه مروان بن حكم مى‌ناميدند و بعدها خانه فرماندار مدينه شد.

[دار القوارير:

خانه‌اى بوده كه حمّاد بربرى آن را براى زبيده همسر هارون الرشيد، اندكى پيش از خلافت او ساخته و از آنجا كه به وسيله آيينه كارى تزيين شده بود، به آن «دار القوارير» مى‌گفته‌اند. دار القوارير در كنار مسجد الحرام، در طرف مسعى قرار داشته و يكى از دو در آن روبروى «مسعى» گشوده مى‌شده است.[3]]

______________________________
(1). حشر: 9.

(2). مجمع البيان، ج 5، ص 26؛ لسان العرب، ج 4، ص 299، ماده «دور».

(3). ازرقى، ج 2، ص 200 و پاورقى، قاموس، ص 116

[1] . حشر: 9.

[2] . مجمع البيان، ج 5، ص 26؛ لسان العرب، ج 4، ص 299، ماده« دور».

[3] . ازرقى، ج 2، ص 200 و پاورقى، قاموس، ص 116