عبدالله بن مسعود نقل مى‌كند كه حضرت عده‌اى را موظف كرده بود تا روزانه، نزدش حضور يابند. خودش آيات قرآن را ده آيه ده آيه، مطرح مى‌كرد و تلاوت، تفسير و شيوه استنباط فروع احكام از اصول و مبانى كتاب و سنت را به آنان مى‌آموخت. حضرت همواره در آموزش اين گروه مى‌كوشيد تا از ميان آنان، افرادى شايسته و لايق، حافظ و قارى قرآن، مفسر و شارح آيات و فقهايى كامل تربيت كند تا در آينده، راهبران لايقى براى امت باشند. البته هر يك از آنان به اندازه لياقت و شايستگى خود، بهره مى‌برد.[1] سرآمد همه آنان نيز، مولا اميرمؤمنان عليه السلام بود؛ زيرا پس از پيامبر، اعلم الناس بود؛ همگان به علم او نياز داشتند و او از همه بى نياز بود.

در قرآن كريم مى‌خوانيم:

(أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِها)[2]؛ باران رحمت- كه فيض الهى است- مى‌ريزد و در پهناى دشت، هر جويبار به اندازه گنجايشش از آن بهره مى‌گيرد.

(نَرْفَعُ دَرَجاتٍ مَنْ نَشاءُ وَ فَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ)[3]؛ شايستگان درجات متفاوتى دارند و بر هر دانش‌ورى، دانش‌ور برترى هست.

(يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً)[4]؛ حكمت (بينش و بصيرت دينى) تنها به شايستگان داده مى‌شود و هر كه مشمول اين عنايت گردد، از خير و بركات عظيمى برخوردار است.

[1] . ر. ك: تفسير و مفسران، ج 1، ص 162 و 163، به نقل از جامع البيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 27- 30.

[2] . رعد 13: 17.

[3] . يوسف 12: 76.

[4] . بقره 2: 269.