ايشان صحابه طراز اول و شاگردان مكتب رسول صلى الله عليه و آله و سلم را اشخاص صادق و تصديق شده مى‌شمرند كه در آن چه از پيامبر تلقى كرده و خبر داده شده‌اند، مورد اعتمادند و نقل روايتشان معتبر است.

احاديث ارتداد

يكى از موضوعاتى كه در منابع روايى شيعه و عامه آمده، حكم به ارتداد گروه‌هاى بسيارى از پيروان پيامبر يا مردم زمان رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم است. اين روايات به طور قطع، عدم عدالت صحابه‌اى را كه پس از ارتحال پيامبر تغيير موضع داده‌اند، به اثبات مى‌رساند.

حضرت آيت‌اللّه معرفت نيز با شرطى كه درباره صحت اطلاق صحابى بيان كردند اين گروه را از موضوع اصحاب پيامبر خارج مى‌دانند.

ايشان مدح و ثناى امام سجاد عليه السلام و روايات وارد شده در فضيلت صحابه را مربوط به گروه خاص و برگزيده‌اى از طبقات والا و ارجمند آنان نظير عبداللّه بن مسعود، ابوذر، سلمان، عمار ياسر حذيفه و غيره مى‌دانند.[1]

اما در مورد احاديث ارتداد، معلوم است كه منظور از ارتداد، ارتداد از اسلام نيست؛ زيرا كسى ملتزم به اجراى آثار فقهى و شرعى ارتداد بر اين گروه نبوده؛ بلكه مراد از آن معناى ديگر، نظير ارتداد از ايمان و از

[1] . التفسير الأثري الجامع، ج 1، ص 102 و 103.