شخصيت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم در آنان انعكاس كاملى يافته باشد. ايشان در توضيح خلق و خوى‌هاى اكتسابى اين گروه به چند آيه از قرآن استناد مى‌كنند:

«الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي ساعَةِ الْعُسْرَةِ»[1]؛

«أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً»[2]؛

«وَ أُوذُوا فِي سَبِيلِي وَ قاتَلُوا وَ قُتِلُوا»[3]؛

و از اين قبيل آيات كه موضع صحابى بودن را سنگين و پربار معرفى مى‌كند.

ايشان در جاى ديگر، مراد خود را واضح‌تر بيان مى‌كنند و با تقسيم معاصران پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به چهار گروه، عنوان صحابه را تنها شايسته گروهى مى‌دانند كه ملازم حضور در هر مجلس و محفل براى كسب فيض كمالات معنوى اخلاقى و بالا بردن سطح معلومات از طريق پرسش يا استماع كلمات دُرربار آن حضرت بوده باشند.

حضرت استاد معرفت به اين مقدار بسنده نمى‌كنند و در صحت اطلاق عنوان صحابى، باقى ماندن در جاده سلامت را پس از ارتحال پيامبر

[1] . توبه: 117:« كسانى( مهاجرين و انصارى) كه از او( پيامبر) در هنگام سختى پيروى كردند.»

[2] . فتح: 29:« پيروان محمد صلى الله عليه و آله و سلم كسانى‌اند كه بر كافران سخت‌گير و با خودشان مهربانند؛ آنان را راكع و ساجد بينى كه در طلب بخشش و خشنودى خداوندند.»

[3] . آل عمران: 195:« و آنان كه در راه من اذيت شدند و كشتند و كشته شدند.»