فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً* وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ‌[1].

و قول خداى سبحان: وَ رَسُولًا إِلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ‌ در آيه كريمه:

وَ يُعَلِّمُهُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَ وَ رَسُولًا إِلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ* أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ* أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ‌- الى قوله- إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ‌[2].

در تمام اين موارد با اينكه «روىّ» ها داراى مساوات هستند، به دليل تعلق شديد صدر بر ذيل، مانع آيه مستقل قرار دادن آنها شده است.

و همين‌طور است قول خداى منّان در آيه‌هاى «و الطور»، «الرّحمن»، «الحاقّة»، «القارعة»، «و العصر» كه از باب حمل اين آيات به آيات: «و الفجر» و «الضحى» است كه به لحاظ تعلق شديد اين قسمت از آيات به ما بعد خودشان، جزء آيه قرار گرفته‌اند، نه آيه مستقل. و امّا از لحاظ تناسب و مساوات «روىّ» اينها اقتضا داشت كه آيه مستقل باشند.

نظر زمخشرى در استقلال آيات قرآن كريم‌

«زمخشرى» در كشاف مى‌گويد: آيات قرآن كريم علمش توقيفى بوده و رخصتى در آنها داده نشده كه قياس بر آيات ديگر شود. بلكه هر كدام از طرف شارع مقدس آيه شمرده شده است آيه و هر كدام كه جزء آيه‌اى قرار گرفته، جزء آيه است و كسى را حق تغيير اين و قياس اين بر آيات ديگر نيست. و روى همين جهت «الم» را يك آيه شمرده‌اند هرجا كه آمده است. و همچنين «المص» را. و امّا «المر» و «الر» را آيه مستقلى نشمرده‌اند. و آيه «حم» را در تمام سوره‌هاى هفت‌گانه و «يس»

[1] بقرة: 10.

[2] آل عمران: 49.