كنونى در دست مسلمانان وجود دارد تخلّف نشود»[1].

سخنانى از اهل‌بيت (ع) درباره قرائت قرآن‌

از ائمه اهل‌بيت عليهم السلام سخنانى درباره قرآن وارد شده كه نشان‌دهنده ميزان اهتمام و عنايت آنان به حفظ و حراست نصّ قرآن و جلوگيرى از تحريف و تأويل آن است. گزيده‌اى از اين سخنان در زير نقل مى‌شود:

1. محمد بن وراق مى‌گويد: مجلدى را- كه حاوى قرآن بود- به امام صادق عليه السلام نشان دادم كه علايم و نشانه‌گذارى آن با طلا و يكى از سوره‌هاى آخرين آن نيز با طلا نوشته شده‌بود. كاستى در آن نبود. امام فرمود: «دوست ندارم كه قرآن با رنگى جز رنگ سياه نوشته شود، همان‌گونه كه در اوّلين بار نوشته شده‌است».

اين سخن، نشانه دقت امام نسبت به حفظ و سلامت قرآن است، تا آنجا كه در رنگ خط نيز ترجيح داده‌شده كه به همان نحوى كه اول بار نوشته‌شده، باقى بماند.

2. امام باقر عليهما السلام مى‌فرمايد: «قرآن واحد است و از نزد خداى يگانه فرود آمده است و اين اختلافات از راويان برآن وارد مى‌شود». مفهوم اين سخن اين است كه قرائت نازل شده از جانب خدا يكى است و قرآن به نصّ واحد نازل گشته‌است و اختلاف در روايت اين نصّ، بر حسب اجتهاد قاريان است.

3. امام صادق عليهما السلام مى‌فرمايد: «قرآن بر حرف واحد و از نزد خداى واحد نازل گشته‌است». منظور نفى قرائت‌هاى متداولى است كه مردم آنها را متواتر از پيامبر صلى الله عليه و آله پنداشته‌اند. امام چنين مطلبى را انكار مى‌كند، زيرا قرآن به نصّ واحد نازل شده‌است؛ اما اختلاف لهجه‌ها از طرف امام نفى نمى‌شود.

4. سالم بن سلمه مى‌گويد: شخصى در محضر امام‌صادق عليه السلام آياتى از قرآن را قرائت كرد و به‌طورى كه من شنيدم، قرائت او غير از قرائت ديگر مردم بود.

امام عليه السلام به وى فرمود: «از اين قرائت خوددارى كن و همان‌گونه كه مردم مى‌خوانند تو هم بخوان». شايد اين شخص بر حسب تفنّن قرّاء، قرآن را به‌وجوه‌

[1] . تحريرالوسيلة؛ ج 1، ص 152، مسأله 14.