باشد؟ عمده آنكه فرق ميان لغات وارده و لغات اصيله وجود اشتقاق است. هر واژه كه اشتقاق دارد اصيل است، به‌ويژه اگر اشتقاق فراوان داشته باشد مانند قرآن و كتاب.

معناى سوره‌

سوره از «سور»- ديوار بلند گرداگرد شهر- گرفته شده‌است؛ زيرا هر سوره آياتى را در بر گرفته‌است و به آن احاطه دارد، مانند حصار شهر كه خانه‌هارا در بر گرفته‌است.

برخى آن‌را به‌معناى «بلنداى شرف» و «منزلتِ رفيع» گرفته‌اند؛ زيرا بنابر گفته ابن‌فارس يكى از معانى سوره، علوّ و ارتفاع است. ابوالفتوح رازى مى‌گويد:

«بدان كه سوره را معنا و منزلت بود از منازل شرف و دليل اين، قول نابغه ذبيانى است:

نمى‌بينى كه خداوند به تو شرف و منزلتى رفيع داده‌است كه هر پادشاهى نزد آن متزلزل مى‌نمايد». وى اضافه مى‌كند: «باروى شهر را از آن جهت سُور خوانند كه بلند و مرتفع است».[1] برخى ديگر آن‌را از «سُؤْر» به‌معناى پاره و باقى‌مانده چيزى دانسته‌اند؛ طبق اين نظر، سوره در اصل «سؤره» و به معناى پاره‌اى از قرآن بوده و به‌منظور سهولت در تلفظ، همزه به واو بدل شده‌است.

[1] . الروض الجنان؛ ج 1، مقدمه، ص 9.